Το 1949 οι ΗΠΑ αποφάσισαν τελικά να δώσουν τέλος στο καθεστώς της «ανοχύρωτης πόλης» που είχαν επιβάλει στη Γερμανία μετά την πτώση του Ναζιστικού καθεστώτος. Τότε όρισαν και το τριπολικό (ΗΠΑ-Γερμανία-Ιαπωνία) σύστημα οικονομικής ανάπτυξης του αντισοσιαλιστικού μετώπου. Αυτό το τριπολικό σύστημα ποτέ δεν επεκτάθηκε πέραν του οικονομικού τομέα, με τις ΗΠΑ να διατηρούν ένα όχι και τόσο διακριτικό καθεστώς κατοχής στη Γερμανία και στην Ιαπωνία καθώς και να κρατούν για τον εαυτό τους το προνόμιο του καθορισμού της εξωτερικής πολιτικής του αντισοσιαλιστικού μετώπου.
Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απλά η ελεγχόμενη μετεξέλιξη της αρχικής Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα που απαίτησαν οι Αμερικανοί να δημιουργηθεί για τη διαχείριση των πόρων του Σχεδίου Μάρσαλ στη βιομηχανική Ευρώπη της δεκαετίας του ’50.
Από τότε, παρά τις χειμαρρώδεις εξελίξεις των τελευταίων τριάντα ετών στα πλαίσια της Ευρώπης και της ανατροπής των διεθνών ισορροπιών με τη διάλυση του σοσιαλιστικού συνασπισμού, η ευνουχισμένη οντότητα της Γερμανίας έχει παραμείνει αναλλοίωτη. Όλοι μας ξέρουμε ότι η Γερμανία σε καμιά περίπτωση δεν καθορίζει την εξωτερική της πολιτική σε κανένα τομέα. Απλώς έχει τη ευχέρεια να κινείται με εμπορικούς και οικονομικούς όρους μέσα στα πλαίσια και με τους κανόνες που ορίζει η Ουάσιγκτον (βλέπε π.χ. την Παγκοσμιοποίηση) και εκεί σταματά και ο σχεδιασμός της. Αυτό έγινε ολοφάνερο κατά την τρέχουσα εν εξελίξει οικονομική κρίση που επαπειλεί να τινάξει στον αέρα ολόκληρο το οικοδόμημα του Ευρώ και του οικονομικού συνασπισμού που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς ο φυσιολογικός οικονομικός ταγός της, η Γερμανία, ομφαλοσκοπεί με το πρόσχημα κάποιων εσωτερικών πολιτικών ανατροπών που ενδέχεται να φέρουν στη εξουσία το άλλο αστικό κόμμα που σήμερα είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει όταν έχουμε υπόψη μας ότι η Γερμανία είναι πάντα κάτω από το καθεστώς της όχι και τόσο διακριτικής κατοχής από τους Αμερικανούς, και ως εκ τούτου, δηλαδή ως ευνουχισμένο κράτος, δεν μπορεί να έχει μακροπρόθεσμους πολιτικούς σχεδιασμούς και στόχους. Έτσι σήμερα δεν μπορεί να ενδιαφερθεί για μια βιώσιμη και αποτελεσματική αντιμετώπιση των προβλημάτων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι ουσιαστικά όχι μόνο να μην υποστούν οι τράπεζές της μια ζημιά από μια ενδεχόμενη κήρυξη πτώχευσης, αλλά ει δυνατόν να επωφεληθούν και από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτές οι χώρες με μια άνευ προηγουμένου ανοιχτή συνεργασία με τράπεζες όπως η Deutsche Bank της οποίας ο ίδιος ο πρόεδρος, αν θυμάστε πέρσι, ήρθε στη Ελλάδα για να μας βοηθήσει, λέει, για να αντιμετωπίσουμε την κρίση του χρέους και αντί να μας βοηθήσει, αυτός ο άθλιος επιχειρηματίας, είπε ότι δεν θα αγόραζε ποτέ ελληνικά ομόλογα, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί η τότε καταβύθιση των ελληνικών ομολόγων. Κρίνοντας από την αθλιότητα αυτού του ανθρώπου είναι σίγουρο ότι σε συνεννόηση με τα στελέχη της τράπεζάς του θα αποκόμισαν εκατομμύρια κερδών σορτάροντας τα ελληνικά ομόλογα. Με αυτές τις κουτοπονηριές τι είδους ταγός μπορεί ποτέ να είναι η σημερινή κολοβή Γερμανία;
Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε και το πρόσκαιρο της σημερινής ευεξίας της γερμανικής οικονομίας δεδομένου ότι τροφοδοτείται μόνο από την ζήτηση κεφαλαιουχικών αγαθών (όπως μηχανήματα εργοστασίων) από την Κίνα κυρίως και πολυτελών αυτοκινήτων πάλι από την Κίνα, αλλά και τις άλλες αναπτυσσόμενες οικονομίες. Το πρόσκαιρο στοιχείο προέρχεται από το γεγονός ότι επίκειται ένας κορεσμός στη ζήτηση κεφαλαιουχικών αγαθών ενώ είναι θέμα χρόνου ή ποιοτική βελτίωση των κινέζικων αυτοκινήτων για τον οριστικό εκτοπισμό των γερμανικών από τις διεθνείς αγορές.
Αυτή η αντίφαση, του ηγετικού ρόλου που καλείται η Γερμανία να παίξει σήμερα ενώ είναι ένα κράτος κολοβό που ουσιαστικά του απαγορεύεται να έχει όραμα και σχέδια, εκδηλώνεται και με τραγελαφικές καταστάσεις. Έτσι, αυτές τις μέρες έχουμε τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας κ. Σόιμπλε, που παρά τις πιέσεις των Τρισέ, Γιούνκερ και Μπαρόζο αρνείται να υιοθετήσει ένα οποιοδήποτε μέτρο που θα αποτρέψει τη χρεοκοπία αυτών των τριών χωρών. Ταυτόχρονα όμως σα να μιλάει ένας άλλος εαυτός του δηλώνει ότι η έξοδος μιας χώρας από το ευρώ, έστω και προσωρινά για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την κρίση με δικά της μέσα, «θα ήταν η αρχή του τέλους για το κοινό νόμισμα με καταστροφικές συνέπειες για τη γερμανική οικονομία». Τα λέει αυτά ξέροντας αυτό που όλοι μας ξέρουμε σήμερα, ότι χωρίς κάποια ευνοϊκά μέτρα η Ελλάδα, αλλά σίγουρα και η Ιρλανδία πάνε πλησίστιες για χρεοκοπία. Και προσέξτε τα μέτρα αυτά δεν είναι ανάγκη να είναι καθόλου χαριστικά, αλλά πρέπει να είναι σε ευθεία αναλογία με τα μέτρα που θα είχαμε πάρει σαν αυτόνομο κράτος με νόμισμα την παλιά μας δραχμή, αν δεν είχαμε την ατυχία να υιοθετήσουμε το ευρώ.
Πριν καλά-καλά ξεστομίσει αυτές τις ενδόμυχες σκέψεις ο κ. Σόιμπλε, ήρθε μια αναπόφευκτη κρούση από τον Ομπάμα προς την κα. Μέρκελ με την οποία της ζητάει να λάβει τα κατάλληλα μέτρα γιατί ένας κλονισμός του Ευρώ και της γερμανικής οικονομίας θα επιδεινώσει την κατάσταση κρίσης από την οποία ακόμη προσπαθούν να βγουν οι ΗΠΑ. Βλέπεις οι Αμερικανοί ως πλανητάρχες και κυρίαρχο κράτος έχουν σχέδιο και πολιτική.
Τώρα, κρίνοντας από το περσινό προηγούμενο όπου οι Αμερικάνοι είχαν πιέσει τότε για τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) και η Γερμανία αναγκάστηκε να συναινέσει στη δημιουργία του, είναι σίγουρο ότι στη διάρκεια της συνόδου κορυφής της 24-25 Μαρτίου η Γερμανία και πάλι θα συναινέσει για την ενίσχυση του EFSF. Όμως θα μπει και πάλι σε λειτουργία η κουτοπονηριά των Γερμανών για να βραχυκυκλώσουν το σύστημα και να μας «διευκολύνουν», χαντακώνοντας μας με επαχθείς όρους, όπως ακριβώς το έκαναν και πέρσι. Η περσινή «διευκόλυνση», με τα ψηλά επιτόκια και τους επαχθείς όρους μας έφερε φέτος να αντιμετωπίζουμε μια χειρότερη κατάσταση από πέρσι. Είναι σίγουρο ότι κάτι ανάλογο θα πράξουν και φέτος.
Η άθλια πολιτική που μας επέβαλε η κουτσή Γερμανία είχε και τις καταστροφικές επιπτώσεις στον Τραπεζικό τομέα. Πέρσι τέτοιον καιρό οι Τράπεζές μας ήταν βιώσιμες, φέτος δεν είναι. Έχουν απολέσει ένα μεγάλο μέρος της αξίας του χαρτοφυλακίου των ομολόγων τους, οι πελάτες τους δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν τους χορηγεί δάνεια έναντι του χαρτοφυλακίου τους, ενώ ζητά και την έγκαιρη εξόφληση των όσων τους έχει δανείσει. Ταυτόχρονα έχουν πρακτικά αποκλειστεί από τις διεθνείς χρηματαγορές. Η κατάρρευση του Τραπεζικού τομέα σημαίνει άλλο ένα φέσι στο Δημόσιο, που θα αναγκαστεί να παρέμβει.
Το απλό καθήκον μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης είναι να τα στυλώσει και να μη δεχτεί καμιά ύπουλη μεσοβέζικη λύση που θα μας χαντακώσει όπως η περσινή με τα ψηλά επιτόκια και τις απαράδεκτες ρήτρες. Η σταθερή στάση πρέπει να είναι: Ή προσφέρετε μια λογική λύση ανάλογη με αυτή που θα εφαρμόζαμε μόνοι μας αν δεν είχαμε μπει στο Ευρώ , ή βγαίνουμε από το Ευρώ με ότι αυτό συνεπάγεται για μας και για σας. Τα μέτρα αυτά, μεταξύ άλλων, θα πρέπει να περιλαμβάνουν άτοκη χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για την επεναγορά του μέγιστου μέρους του δημόσιου χρέους και μείωση του επιτοκίου του δανείου των 110 δις. Ευρώ της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.
